Rozdział Drugi.

- D.O, myślisz, że to możliwe? – spytał przystojnego bruneta o dużych oczach, który właśnie wszedł do pomieszczenia, w którym byli.

- Ale co? – spytał zdezorientowany gość. Blondyn podniósł Jongdae i podbiegł do przybyłego.

- Chen uważa, że właśnie poraził jakiegoś człowieka prądem… - na te słowa D.O spojrzał w stronę otrzepującego się z kurzu chłopaka.

- Jesteś pewien, że to był człowiek?  – spytał. – Jak wyglądał?

- Nie wiem, miał ciemne włosy i kiedy zniknął został po nim taki jakby czarny pył..

-On... zniknął? Jesteś pewny, że mówimy o człowieku? Żaden śmiertelnik nie byłby w stanie przeżyć porażenia prądem o takiej sile... – Luhan zaczął zastanawiać się nad wypowiedzią przyjaciela.

-Przecież wyraźnie mówię! Zniknął, zapadł się pod ziemię, rozpłynął się w powietrzu... jakby się…

- Teleportował? – dokończył Kyungsoo. Pozostała dwójka spojrzała na niego lekko zdziwiona, gdyż wydawać by się mogło, że brunet wcale nie był tym zaskoczony… Podszedł do regału z książkami i sięgnął jedną z najwyżej położonych, grubą i pokrytą lekko kurzem książkę. Dokładniej mówiąc był to zlepek starych, pożółkniętych kartek, które zawierały różne rysunki i zapiski. Kyungsoo zrobił to dość dawno, gdy dowiedzieli się o sobie i zamieszkali razem. Zaczął zbierać w tym zapiski o rzekomych legendach opowiadanych na ich temat w świecie zwykłych śmiertelników.

- Według legend, które krążą pośród śmiertelników i wśród tych, które udało mi się nagromadzić do tej pory jest mowa o… - zaczął wertować papirusowymi stronami książki zapisanymi piórem. Zatrzymał się na stronie z narysowanym na jednej trzeciej strony znakiem… Dość specyficznym… Był to trójkąt, o idealnie równych bokach z wrysowanym, wirującym dookoła nieruchomego centrum, kołem. – O teleportującym się, który gdy pstryknie palcami może znaleźć się gdzie tylko zapragnie.

- Ty wierzysz w te legendy nieśmiertelników? - spytał Luhan, który nie wyglądał na zbyt przekonanego.

- Nie byłem do nich za bardzo przekonany, aczkolwiek dziś chyba dostaliśmy znak, że pora ruszyć głowami i zrobić coś, aby go teraz znaleźć...

- O ile Chen go nie zabił. - mruknął Luhan i zabrał się za czyszczenie swoich szklanych kul.

***

- Nie bądź śmieszny. Jak teleportacja może być przyczyną tego, co się aktualnie z Tobą dzieje? – szatyn wstał i zasłonił okno. Usiadł na brzegu łóżka i wpatrywał się w Jongina, który powoli wracał do sił.

- Może… źle… - zrobił lekką pauzę nabierając powietrza do płuc – może źle to powiedziałem… Tak naprawdę… Znalazłem go.

- Znalazłeś? – powtórzył. – Kogo?

- Nie wiem dokładnie, ale… To był jeden z nas.

Na te słowa Sehun ożywił się i wyprostował. Zbliżył się do Kaia i przyłożył mu rękę do czoła. Jednak chłopak ją odtrącił i uniósł się na łokciach.

- Nie mam gorączki. – warknął.- Znalazłem jednego z nas. Poraził mnie prądem, dlatego zacząłem.. pękać… - zmarszczył brwi. – tak mi się przynajmniej wydaje, że to jest przyczyna…

- Zaatakował Cię?! – przerwał mu przejęty Sehun.

- Nie, nie. Musiałem jakby… wejść mu w… jak to się nazywa? – spojrzał wyczekująco na przyjaciela.

- Ale że co?

- No to takie… pole…

- Elektromagnetyczne? – Sehun uśmiechnął się lekko rozbawiony. Jongin zawsze miał problemy z przypomnieniem sobie tego typu słów.

***

Starzec wstał gwałtownie od stołu i trzasnął pięścią w blat. Chłopak podskoczył wytrącony z zamyślenia. Spojrzał wyczekująco na siwego, brodatego mężczyznę i wyczekiwał jakiejkolwiek dalszej reakcji. On jednak tylko podszedł do szafki wiszącej nad biurkiem i wziął srebrną szkatułkę. Otworzył ją kluczykiem który miał założony na szyi i wyjął z niej kawałek papieru. Pergaminową, pożółkłą kartkę z wielkim rysunkiem na środku.

- Co to? – spytał dźwięcznym głosem chłopak.

- Nasz największy problem. – mruknął pod nosem i sięgnął po starą księgę leżącą na biurku. Sięgnął po długi metalowy pręcik przypominający grubą igłę z ostrym czubkiem i zaczął szeptać coś pod nosem…

***

- Właśnie tak! Musiałem w nie wejść… A poza tym… jemu chyba też się coś stało, bo go odrzuciło w tył…

- To dziwne… Hej.. Patrz.. Twoja rana! Znika! – Sehun radośnie wskazał na fragment odkrytego brzucha Jongina, który od razu podniósł się na dłonie i usiadł na łóżku. Odchylił głowę w tył, zamknął oczy i strzyknął ścięgnami w karku. Sehuna przeszedł dreszcz. Kai otworzył oczy i spojrzał na przyglądającego mu się przyjaciela. Uśmiechnął się do niego i przyciągnął do siebie.

- Hunnie, co powiesz na mały spacer? – zapytał.

- Chcesz iść ze mną na spacer? – Sehun był zaskoczony. Jongin nigdy z nim nigdzie nie… szedł. Brunet zachichotał i zbliżył się do ucha szatyna.

- Jeśli chcesz to nazywaj to chodzeniem… - odsunął się od niego i przygryzł dolną wargę.

- Nie będę się z Tobą teleportował. – odparł zdecydowanie i chciał odejść. Jongin jednak splótł ich dłonie tym samym zatrzymując zdziwionego chłopaka dłużej przy sobie. Sehun spojrzał na niego i poczuł jak serce zaczyna szybciej wybijać swój rytm. Domyślił się? Zorientował się, że dla niego to nie jest zabawą? Jongin uśmiechnął się tylko zadziornie i pstryknął tylko palcami drugiej dłoni. Nagle znaleźli się na pustej plaży. Niebo pochłaniały szare, burzowe chmury, a dookoła nie było nic. Pustka. Kai poczuł nieodpartą ochotę wrzucenia Sehuna do wody, jednakże jego uwagę przykuło coś innego. Niedaleko dostrzegł suchy fragment pnia drzewa i siedzącego na nim chłopaka.

- Spójrz! – rzucił i zaczął ciągnąć za sobą wciąż trzymanego za rękę Sehuna. Już byli blisko, coraz bliżej, kiedy nagle Kai syknął i zgiął się w pół. Puścił rękę przyjaciela i padł na kolana zanurzając jedną z dłoni w piasku.

- Jongin! – krzyknął przerażony Sehun i rzucił się do stóp ukochanego. – Kai… Co się dzieje?!

Chłopak jednak nie był w stanie mu odpowiedzieć. Ból, który przeszywał jego ciało był dla niego nie do zniesienia.

- Hej! – Sehun usłyszał gdzieś za sobą krzyk. Obejrzał się i zobaczył biegnącego do nich tajemniczego chłopaka, który wcześniej siedział na kłodzie. Jednak zignorował go i próbował porozumieć się z Jonginem.

- Kai… Co… - Hunnie czuł się zagubiony. Jongin cierpiał, a on nie miał nawet pojęcia co się dzieje. Nagle brunet wydał z siebie przeraźliwy krzyk spowodowany bólem i złapał się za policzek, na którym zaczęła się pojawiać rysa… Rysa ta była im obojgu dobrze znana. Nieznajomy podbiegł do nich i próbował złapać oddech.

- Co.. co się stało? – wydyszał w końcu.

- Nie wiem! – jęknął Sehun patrząc na tajemniczego chłopaka. Nagle trzymana przez niego ręka chłopaka wydała się mu jakoś dziwnie nienamacalna. Spojrzał pospiesznie w jej stronę i w tym momencie Jongin zniknął i pojawił się dwa metry od nich. Zaczął teleportować się z miejsca na miejsce w różne części plaży położone w ich pobliżu. Sehun wstał i zaczął śledzić go wzrokiem do czasu, aż nie zniknął.

- Nie! – krzyknął za nim. Zaczął panicznie rozglądać się dookoła. – Kai! – wrzasnął najgłośniej jak potrafił. Rozglądał się dookoła i puścił biegiem przed siebie. W końcu opadł na piasek i złapał się za głowę. Przygryzł wargę i wtedy przypomniało mu się o tamtym chłopaku. Wstał i dobiegł do niego. Złapał go za ramiona i spojrzał mu w oczy.

- Gdzie jesteśmy? – spytał.

- Na plaży w Sydney.

- Gdzie? – Sehun zwątpił, czy na pewno dobrze usłyszał.

- Plaża… W Sydney… Australia… - zaczął tamten.

- Ja… - zaczął szatyn rozglądając się wciąż z nadzieją, że Jongin wróci. – Ja muszę się dostać natychmiast do Korei… - jęknął.

- Przykro mi, nie jestem nim. Nie teleportuję Cię… - odparł tajemniczy chłopak. Sehun spojrzał w końcu na niego i przypomniała mu się chęć odnalezienia reszty, czego Kai ciągle próbował dokonać.

- Wiesz kim on był? – wyszeptał Sehun.

- Jest teleporterem, prawda? – nieznajomy uśmiechnął się lekko. – Ale co to było? I co działo się z jego twarzą?

- Właśnie tego nie wiem… Nie rozumiem tego. Podczas jednej z teleportacji Jongin doznał jakichś uszkodzeń… Kiedy wrócił wyglądał jak popękana porcelana… - szatyn mówiąc to spojrzał w niebo. – Idzie burza… A ja muszę wracać do domu…

- Burza to nie problem. Jongdae jestem. – odparł nieznajomy i przykucnął nad piaskiem. Sehun przyglądał mu się uważnie i temu, co on robi. Położył delikatnie otwartą dłoń na piasku, zmrużył oczy, a z dłoni zaczęły emanować napięcia prądu, podobne nieco do błyskawic pojawiających się na niebie.

- Jesteś jednym… - szepnął Sehun.

- Jest nas więcej. – przerwał mu z uśmiechem Jongdae. Wstał, a w tym czasie burza zaczęła się cofać. – Mów mi Chen.

- Sehun, Hunnie dla przyjaciół. A teleporter to Jongin… Muszę go znaleźć… Coś jest z nim nie tak… I muszę wrócić do Korei…

- Dlaczego myślisz, że będzie właśnie tam? – spytał Chen.

- Kiedy coś jest nie tak, lub gdy jest w tarapatach, zawsze wraca do domu… Być może teraz też tak jest. Dlatego muszę tam jak najszybciej wrócić.

- Najpierw musisz poznać resztę. – Chen poklepał go po ramieniu i ruszył przed siebie. Hunnie wpatrywał się w niego przez chwilę, po czym pobiegł za nim.

- Resztę? – powtórzył. – Wiesz gdzie jest reszta? – Sehun niemal pisnął z podekscytowania.

- Tylko dwóch, reszty nadal nie znamy. Zaprowadzę Cię do nich, może Kyungsoo będzie wiedział co dzieje się Twojemu przyjacielowi.

- Obyś miał rację…

***

Nagle poczuł jak straszny ból znika, więc rozluźnił nieco mięśnie i otworzył oczy. Dopiero wtedy zorientował się, że spada. Jednakże zanim zdążył się teleportować uderzył z hukiem w drewniany dach, przez który przeleciał lądując w stercie siana. Ocknął się i wygrzebał na wierzch. Rozejrzał się i widząc, że jest w jakiejś szopie postanowił zbadać teren. Dlaczego przywiało go właśnie tutaj? I co to było? Niestety gdy spróbował wstać znów ogarnął go ból, jednak trochę mniejszy. Spojrzał na swoje ciało, które wciąż było pokryte licznymi pęknięciami i zadrapaniami. Opadł z powrotem na siano, gdyż nie był w stanie dłużej utrzymać się na nogach…

- Hunnie…  Gdzie jesteś… - jęknął i zamknął oczy. Wykończony nieustanną walką z bólem zasnął na stercie siana nie zwracając uwagi na nic.